Γκρίκλις ή Γκρέμλιν;

Στη φερώνυμη ταινία του Σπήλμπεργκ το Γκρέμλιν, ασυνήθιστο κατοικίδιο μυστηριώδους προέλευσης αλλά φιλήσυχο, ήταν ακίνδυνο όσο έμενε στεγνό. Αν όμως βρεχόταν, πολλαπλασιαζόταν με φρενήρεις ρυθμούς. Τα “πολλαπλάσια” του ήταν επιθετικά και καταστροφικά απέναντι στον άνθρωπο.

      Θα παρομοίαζα τα Γκρέμλινς με τα Γκρίκλις: όσο το γλωσσικό κατασκεύασμα παρέμενε απλώς μία παιδιά ολίγων, το πράγμα δεν θα ήταν επικίνδυνο. Ίσως να μην είχαμε ποτέ πληροφορηθεί την ύπαρξή τους. Ο συρμός όμως (αυτή η φρενίτιδα να μοιάζει κανείς με τους άλλους ακόμη και στις ανοησίες τους) τα κατέστησε έκτρωμα γλωσσικό.

 

          Από την εξέταση της ίδιας της ονομασίας τους (Greeklish) διαπιστώνουμε την ακριβή κατεύθυνση που έχει πάρει η γλωσσική μας παρακμή. Σε πρώτη φάση εγκαταλείπεται η σάρκα (το ελληνικό αλφάβητο) κι αργότερα αν είναι μπορετό, θα παραδοθεί -στην αγγλική άραγε;-και το πνεύμα (ολόκληρη η γλώσσα).

Οι χρήστες ακολουθούν τον συρμό, σε πολλές περιπτώσεις καμουφλάρουν τα ορθογραφικά τους λάθη διαπράττοντας παράβαση ακόμη πιο σοβαρή, την ακύρωση ολόκληρης της ελληνικής γραφής. Χίλιες φορές να 'ναι κανείς ανορθόγραφος παρά να προδώσει το ίδιο του το αλφάβητο. Οι μαθητές και οι ανήλικοι εν γένει χρήστες έχουν το ελαφρυντικό της ηλικίας- άλλωστε καμία επίσημη εκπαιδευτική πολιτική δεν το καταπολέμησε συστηματικά. Οι ενήλικοι όμως χρήστες δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν ότι οι γλωσσικές τους επιλογές είναι ταυτόχρονα και μία ιδεολογική θέση απέναντι στην ελληνική και γενικά απέναντι σε οποιαδήποτε ανθρώπινη γλώσσα. Η θέση αυτή δηλώνει έλλειψη σεβασμού προς την ακεραιότητα της μητρική τους αλλά και άγνοια της σπουδαιότητάς της.

            Μας προειδοποιεί ο Γ. Θεοτοκάς ότι η δημοτική μας είναι κόρη από μεγάλη γενιά, ότι το σόι της βαστά από τους τραγικούς, τον Θουκυδίδη και την Καινή Διαθήκη. Δεν είναι ούτε πρωτόγονη ούτε αδέσποτη και επομένως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να της φέρεται βάναυσα. Γιατί τότε θα τον εκδικηθεί, θα του γυρίσει την πλάτη και αυτός θα νομίζει ότι γράφει ελληνικά ενώ στην πραγματικότητα δεν θα γράφει. Αυτό ακριβώς κάνουν και οι χρήστες των Γκρίκλις: στρεβλώνουν την ελληνική, την καθιστούν ανάπηρη. Της προσφέρουν δεκανίκια δανεικά (λες και τα χρειάστηκε ποτέ της!)

            Αρκετοί από τους χρήστες στις μέρες μας -τα παιδιά μεγαλώνουν και αναθεωρούν – εγκαταλείπουν το “ιδίωμα” ή προσπαθούν να το εγκαταλείψουν (τι εθισμός!). Αντιλαμβάνονται ότι σε μία εποχή κατά την οποία πολλά κινδυνεύουν δεν χρειάζεται να φέρονται απερίσκεπτα απέναντι στη γλώσσα μας. Αυτή είναι ο φορέας της ψυχικής περιουσίας του λαού. Τις πνευματικές κτήσεις δεν μπορεί να τις υφαρπάξει κανείς. Αν πάντως κάποιος ήθελε να αποξενώσει ένα λαό από την παράδοσή του απλώς θα λεηλατούσε τη γλώσσα. Ακόμη κι αν κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην περίπτωση μας, είναι κρίμα εμείς να γίνουμε από μόνοι μας αρνητές της μητρικής μας. 

Β. Μότσιου